Z cyklu nieznane Niemcy…

Z pewnością większość z nas zna filmy z przewodnim motywem różnego rodzaju egzorcyzmów. Egzorcyzmów, które dla niejednego z nas są bardziej intrygującymi i mrocznymi tematami horrorów i thrillerów, aniżeli na przykład zombie. Tematy te, jako że powiązane pośrednio z religią i wierzeniami zawsze otaczała aura tajemniczości i wewnętrznego niepokoju, gdy tylko człowiek się w nie zagłębiał. Przez wiele wieków były tematami Tabu co również odcisnęło na nich piętno specyficznej i nie do końca zbadanej tajemnicy.

Jednym z filmów, który odniósł zarówno sukces komercyjny, jak i uznanie wśród publiczności jest „Egzorcyzmy Emily Rose”. Jego scenariusz został napisany na podstawie faktycznej historii, która przytrafiła się naszej (w odniesieniu do miejsca zamieszkania) „sąsiadce”, Niemce Anneliese Michel.

Film, mimo iż robi wrażenie sam w sobie, to potęgowane jest ono świadomością, że rzeczy które uchodziły za hollywoodzką fikcję, wydarzyły się naprawdę w tak bliskiej odległości. Cała historia miała miejsce w Klingenbergu nad Menem, gdzie też dziewczyna została pochowana.

Nie będziemy tu przytaczać samej historii Anneliese, gdyż na rynku, jak i w sieci dostępnych jest szereg publikacji na ten temat, filmów dokumentalnych, artykułów i książek.

Zadajmy sobie pytanie, wierzący chrześcijanie (bez podziału na odłamy), czy w tak ważnych dla nas wszystkich dniach, jak Święto Wszystkich Świętych, czy Zaduszki, odwiedzenie grobu Anneliese lub modlitwa za jej duszę jest dobrym sposobem na uczczenie tychże Świąt?

Oczywiście tak bezpośrednie, a wręcz „zachęcające” nazewnictwo jak w tytule, możemy stosować tylko w Niemczech, ponieważ w większości krajów ze względu na zakaz ułatwiania i czerpania dochodów z czyjejś prostytucji, miejsca takie oraz budynki są potocznie i dość „łagodnie” nazywane agencjami towarzyskimi. Rozpowszechniane informacji o nich, chociażby w ogólnodostępnych mediach, jest prawnie interpretowane jako stręczycielstwo, a co za tym idzie karane. Z tego też powodu żaden polski portal informacyjny nigdy nie zrobi „reklamy” takim agencjom towarzyskim w Polsce.

Bez reklamacji

W Niemczech prostytucja jest prawnie uregulowana, legalna i opodatkowana (od 1987 roku przyp. red), a prostytutki mają swoje prawa i obowiązki jak każdy zatrudniony. Nie muszą zgadzać się na wszystkie życzenia swoich klientów, z kolei klienci nie mają prawa wymagać zwrotu pieniędzy, jeśli nie są usatysfakcjonowani z usługi. W porównaniu do wszelakiego rodzaju sklepów i zakupów — w tym biznesie nie ma reklamacji.

Frytki z dziewczynami

„W Niemczech trudniej jest otworzyć budkę z frytkami, niż dom publiczny” – powiedziała w 2016 roku była minister ds. rodziny, Manuela Schwesig, przedstawiając w parlamencie projekt ustawy (który wszedł w życie 1 lipca 2017 przyp. red) i argumentując go, jako szansę na stworzenie biurokratycznego aparatu do kontroli całej branży. Zdaniem ustawodawców, ostatnio wprowadzone nowelizacje ustaw dotyczące świadczeń usług seksualnych skutecznie chronią przed przemocą i wykorzystywaniem, ale również chorobami zarówno prostytutki, jak i klientów. Taka asekuracyjna profilaktyka jest również w rozumienia państwa niemieckiego zdecydowanie tańsza, niż ewentualne leczenie.

Dom publiczny/burdel na Gewerbe?

Zarówno budynki już istniejące, jak i planowane lokale z przeznaczeniem na domy publiczne mają prawny status miejsc przeznaczonych na rzemiosło (Gewerbegebiete) i mimo, iż w przypadku „najstarszego zawodu świata” brzmi to nieco absurdalnie, nie muszą posiadać pomieszczeń mieszkalnych. Dlatego też w kontekście wcześniej wymienionej budki z frytkami, która przed otwarciem musi spełniać szereg norm lokalu gastronomicznego (sanepid, badania lekarskie pracowników itp.), założenie burdelu było urzędowo prostsze i wymagało od nas zdecydowanie mniej „zachodu”.

Jeśli chodzi o zagospodarowanie przestrzenne, domy publiczne w Niemczech również nie stanowią dla potencjonalnego inwestora tak dużego problemu i ryzyka, jak chociażby kluby, czy salony gier, które w nazewnictwie prawnym są miejscami rozrywki (Vergnügungsstätten) i których ewentualne rozlokowanie i budowa ograniczona jest szeregiem trudnych do spełnienia przepisów. Oczywiście istnieje prawo dla miast określania terenów i obszarów gdzie prostytucja pod karą grzywny jest zabraniana (Sperrbezirk), lecz w praktyce jest to martwa i trudna do wyegzekwowania regulacja.

Zarobki prostytutek w Niemczech

Nie „przemęczając” się, przeciętna prostytutka w Niemczech według magazynu Briggite zarabia 1500 euro netto, lecz ceny ciągle spadają, głównie ze względu na konkurencję przybyłą ze wschodu Europy, Rumunii, Ukrainy i Polski, która zaczyna stanowić główną część niemieckiej prostytucji. Na zdecydowanie większe, przynajmniej oficjalnie, zarobki mogą liczyć kobiety zatrudnione w luksusowych klubach i agencjach, nawet 4000 euro netto miesięcznie.

Najpopularniejsze domy publiczne w Niemczech

Reeperbahn

Niezaprzeczalnie najbardziej znaną ulicą domów publicznych w Niemczech jest „Reeperbahn”, uznawana również za jedną z głównych „atrakcji” Hamburga. Przecina ona dzielnicę rozrywki i grzechu, St. Pauli. Przez wiele lat jej status i legenda opierała się na marynarzach, którzy po tygodniach rejsów zawijali do portu, a dzielnica czerwonych latarni i jej „bogactwa” rozwijała się równolegle z portowym miastem. Do ciekawostek należy zaliczyć debiut, jaki miał miejsce na scenie jednego z klubó. Jesienią 1960 roku wystąpił tam bowiem wtedy nikomu nieznany zespół — The Beatles. Znajduje się tu również ulica Herbertstrasse, na którą mogą wejść tylko panowie, a dzielnica St.Pauli nierzadko jest celem z góry opłaconych wycieczek zakładowych jako forma nagrody dla pracowników. Wszystko to składa się na opinię Hamburga, jako niemieckiej stolicy rozpusty.

Największy burdel w Niemczech

Paradise w Saarbrücken to największy dom publiczny w Niemczech. Wraz z ogrodem, basenem, a nawet własnym kinem ma powierzchnię 4500 metrów kwadratowych i zatrudnia około 100 prostytutek. Jego lokalizacja, podobnie jak wielu mniejszych przybytków w mieście, blisko francuskiej granicy nie jest przypadkowa. We Francji, w przeciwieństwie do Niemiec, obowiązuje restrykcyjne prawo. Korzystanie z usług prostytutek jest karane grzywnami sięgającymi kilku tysięcy euro, a nawet kilkumiesięcznym aresztem, więc cały biznes zszedł do nielegalnego podziemia… bądź sprowadza się do wycieczek za wschodnią, w tym wypadku niemiecką granicę.

Miasto przyjazne prostytutkom? 

Pomijając wszystkie oficjalne domy publiczne, znaczna część pań łapie swoich klientów na ulicach. Bonn jako pierwsze niemieckie miasto wprowadziło specjalne uliczne automaty. Kupno biletu, którego charakter porównać można do zapłaty za miejsca parkingowe oznacza, że panie lekkich obyczajów przez wyznaczony czas mogą oficjalnie stać na ulicy, reklamując swoje usługi. Miasto dzięki przychodom z tego rodzaju biletów (sięgających 45 000 Euro rocznie przyp. red) zatroszczyło się o dziewczyny stawiając dla nich oświetlone, zadaszone budki, mające je chronić przed warunkami atmosferycznymi zmiennych pór roku.

Symbol Zagłębia Ruhry

Tutaj warto wspomnieć od legendarnym, 11 piętrowym wieżowcu w Kolonii, siedzibie domu publicznego Pascha, który pamięta jeszcze czasy ery RFN-owskiego porno na kasetach VHS, gdzie karty jako aktorka, a z czasem producentka rozdawała Teresa Orlowski.
Gdyby ktoś chciał zobaczyć jak wygląda „chluba” Kolonii, może wybrać się na 10-minutowy spacer przez pobliski park przy okazji załatwiania spraw w Polskim Konsulacie.

Frankfurt nad Menem

Bez specjalnych wycieczek obędzie się za to, gdy ktoś (zwłaszcza) pociągiem lub autokarem przyjedzie do Frankfurtu nad Menem. Chcąc dostać się z dworca do ścisłego centrum nie sposób ominąć mnogości klubów, burdeli i hoteli na godziny, zabudowanych wokół ulic Elbe oraz Taunusstraße. Jest to dzielnica Bahnhofsviertel, gdzie można bez problemu oddać się trzeciemu grzechowi głównemu. Innym popularnym miejscem w mieście dla szukających wrażeń jest ulica Theodor Heuss Strasse. Zapełnia się wieczorami, przeważnie podczas wszelakiego rodzaju targów – Messe, gdyż znajduje się tuż przy halach wystawowych. Jak powszechnie wiadomo, gości z całego świata trzeba przywitać z „niemiecką” do tego w pełni legalną gościnnością, z czego dziewczyny oraz ich alfonsi doskonale zdają sobie sprawę „okupując” ją w odpowiednim czasie.

Reasumując moim skromnym zdaniem

Tomasz z Akwinu, filozof i teolog żyjący w XIII wieku stwierdził, że prostytucja jest społecznie potrzebna, odgrywa w nim rolę toalety w domostwie, mimo iż brzydko pachnie, to jednak bez niej, cały dom by tak pachniał.

Na papierze prostytucja w Niemczech jest zawodem jak każdy inny, jedynie moralnie była, jest i będzie różnie odbierana, bez względu na jej legalność. We Frankfurcie po eleganckich strojach łatwo rozpoznać młodych pracowników korporacji, którzy wyskakują z biurowców na szybki numerek na przerwach obiadowych lub po pracy. Kosztuje ich to jak sami anonimowo oceniają znacznie mniej czasu i pieniędzy w porównaniu do klubu i jest zdecydowanie lepszym rozluźnieniem niż papieros czy dwa.

Biorąc pod uwagę takie, a nie inne (oczywiście uogólnione) zachowanie młodego pokolenia, zapotrzebowanie na ten zawód prawdopodobnie będzie rosło. Dostępność pornografii, społeczne przyzwolenie i świat, w którym kobiecym ciałem na bilbordzie, czy w teledysku można zareklamować i sprzedać prawie wszystko, przeobrażają wizję seksu jako „czegoś więcej” w zwykłe przedmiotowe podejście do kobiet i rolę zwykłej kolokwialnie pisząc dziury. Nie bez powodu najstarszy zawód świata doczekał się takiego, a nie innego przymiotnika o samym sobie.

Jedni chodzą na randki, inni „na dziewczyny”.

PS film dokumentalny o niemieckiej prostytucji, dostępny jest w godzinach 22-6

Artykuł napisany przez Michała z newwayfarer.pl. Zaglądajcie do niego po więcej ciekawych felietonów!

Światowy producent artykułów sportowych numer dwa (po marce Nike, przyp.red) zaczyna nowy rozdział w swojej bogatej historii. To za sprawą w pełni zrobotyzowanej fabryki produkcji butów w miejscowości Brodswinden (Bawaria). Jest to zarazem symboliczny powrót produkcji do Niemiec, gdyż zdecydowana większość towarów marki Adidas wytwarzana jest w Azji.

(tutaj w formacie PDF dostępna pełna lista Adidas – fabryki i dostawcy)

Do tej pory, pomijając główną siedzibę w Herzogenaurach, jedynym zakładem na terytorium Niemiec był ten znajdujący się w Scheinfeld. Produkuje on jednak tylko i wyłącznie mocno spersonalizowane rzeczy dla wszystkich sportowców i drużyn będących twarzami marki lub produkty ściśle powiązane z imprezami o wysokim prestiżu, jak na przykład Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej, których Adidas od lat jest jednym z głównych sponsorów.

Adidas i wspólnicy

Fabryka powstała we współpracy z technologicznym partnerem Adidasa, firmą Oechsler. „Naszym celem jest produkcja tam, gdzie są nasi klienci” powiedział Jan Hill, który zarządza projektem „Speedfactory”, jak potocznie nazwany został nowy zakład. Prócz firmy Oechsler, do parku technologicznego swoje „trzy grosze” dorzuciły takie marki jak Siemens, BASF, Manz czy Kuka. Główną pracę w odróżnieniu od fabryk w Azji wykonują roboty, a aktualnie zatrudnionych 120 pracowników to w większości specjaliści IT i technolodzy potrzebni do utrzymania ruchu. Domyślnie planowanych jest 160-200 stanowisk.

Jaka będzie wydajność?

Nowy zakład ma w aktualnych założeniach produkować 500 000 par butów rocznie. Czy to duża ilość? W ogólnym rozrachunku, pomijając już fakt pracy ludzkich rąk znikoma, ponieważ Adidas we wszystkich swoich fabrykach wytwarza 360 milionów butów rocznie.
Aktualnie nie wypłynie to znacząco na wysoko procentowy udział tego zakładu w ogólnej produkcji, lecz firma stawia kroki ku przyszłości i pełnej automatyzacji, aby mieć gotowe i sprawdzone rozwiązania krok przed konkurencją na zmieniającym się rynku. Na rynku gdzie rola człowieka stopniowo ograniczana jest do minimum, komentuję szef Adidasa, Kasper Rorsted.

„Speedfactory to znacznie więcej niż produkt” – Paul Gaudio, szef marketingu Adidas.
„Pomysł jest wliczony w koszty, po prostu chcemy być szybsi w realizacji naszych celów, aktualnie od pierwszych pomysłów do gotowego produktu potrzebujemy jako firma 18 miesięcy, za długo” kontynuował. Dokładnie takie jak te w pełni zmechanizowane zakłady mają pomóc w innowacjach i usprawnionym wprowadzaniem nowości na rynek. Adidas prócz obecnego zakładu w Brodswinden planuje wybudowanie identycznego w Atlancie (USA). To głównie za sprawą mocnego wejścia w domowy i jednocześnie największy rynek głównego konkurenta, Nike.

Dzisiejsze oczekiwania klientów są zupełnie inne, lojalność do marki traci na wartości. Klienci przywykli do otrzymywania produktów natychmiast (Amazon), bądź w jak najkrótszym czasie, co staje się jednocześnie coraz większym wyznacznikiem zakupów.
Celem jest, aby indywidualne i spersonalizowane produkty prócz lepszej jakości wykonania i materiałów, znalazły się u klienta w ciągu 24 godzin od złożenia zamówienia – tak przedstawia się stanowisko firmy Adidas.

źródło: inFranken.de, Süddeutsche Zeitung, Adidas

Mój komentarz do tego jest taki:

Zaprojektowałem i kupiłem sobie jakiś czas temu takie buty i mogę potwierdzić, że szefowie Adidas mają rację. W moim przypadku od daty złożenia zamówienia do dnia doręczenia przesyłki minęło 6 tygodni, a sama paczka, śledząc jej drogę (Sendungsverfolgung), aby dotrzeć do Niemiec pokonała pół świata; Chiny, Hongkong, Korea Południowa, Polska. Mimo, iż w moim wypadku czas oczekiwania nie był kryterium zakupu, to zdaję sobie sprawę z tego, że większość, zwłaszcza młodego pokolenia jest mocno roszczeniowa i chciałaby mieć wszystko na już, w tej chwili, a najpóźniej jutro. Dlatego pomysł uważam za dość innowacyjny z potencjałem zwrotu.

Pomijając powyższy fakt zamówień, sama idea fabryki w Niemczech jest dobra, można się sprzeczać czy to nie jedynie zagrywka PR-owa, lecz nawet jeśli tak, to bardzo dobra. Produkcja po wielu latach wraca do Niemiec, co z pewnością spece od reklamy rozdmuchają w świadomości konsumentów do granic możliwości, nawet jeśli będzie to „tylko” 1.5% ogólnej produkcji. Kolejna ciekawa kwestia: nikt nie słyszał o tym, aby Nike budowało swoją fabrykę gdziekolwiek w Niemczech, odbiłoby się to światowym echem… a dokładnie to robi Adidas, planując otwarcie produkcji dla Amerykanów w Atlancie.

Reasumując: marka wróciła do domu a slogan „Adidas – Made in Germany” jest z perspektywy firmy warty każdej ceny.

PS. Poszukują ludzi, gdyby ktoś z czytelników był zainteresowany odsyłam TU.

Czy zastanawialiście się kiedyś co stanie się z Waszymi kontami w mediach społecznościowych i danymi tam zawartymi po Waszej śmierci? Spadkobiercy nie otrzymują dostępu do kont w kanałach social media – tak 31 maja 2017 zadecydował w Berlinie Wyższy Sąd Krajowy w procesie przeciwko Facebookowi. FB nie musi udostępniać rodzicom zmarłej dziewczynki danych do jej konta. Sąd odwołuje się tu do tajemnicy telekomunikacyjnej użytkownika. Jeśli ten wyrok stanie się prawomocny, wtedy spadają też szanse na uzyskanie danych do innych kont zmarłego użytkownika – w kanałach social media oraz w przypadku kont e-mailowych.

Cyfrowy spadek

Opisany wyżej przypadek uzmysławia dlaczego taki „cyfrowy spadek” może być ważny. Dziewczynka zginęła w roku 2012, wpadając pod pociąg metra. Rodzice chcieli wiedzieć, czy było to samobójstwo i mieli nadzieję znaleźć różne informacje m.in. w jej rozmowach na czacie. Poza tym pojawia się też pytanie, czy mogło to być spowodowane mobbingiem. Jednak w związku z jej śmiercią Facebook zmienił ustawienia konta i teraz nikt nie ma już dostępu do jej danych.

Strona oskarżenia może się jeszcze odwołać od decyzji sądu więc ewentualnie spór prawny będzie toczył się dalej.

Najlepiej jak najwcześniej zatroszczyć się o cyfrowy spadek

Nieważne czy chodzi o e-maile, konta użytkownika, udostępnione zdjęcia, czy rozmowy na czacie – przekazane i zapamiętane dane również po śmierci użytkownika pozostaną u danego dostawcy. Dlatego najlepiej podjąć pewne kroki na wszelki wypadek i zatroszczyć się jeszcze za życia o swój cyfrowy spadek.

Jak zapewnić najbliższym dostęp do kont w mediach społecznościowych po śmierci?

• Przygotujcie listę wszystkich kont w kanałach social media z loginami i hasłami.
• Listę kont z danymi zapiszcie najlepiej na pendrivie, który będzie zabezpieczony hasłem i zdeponujcie go w jakimś bezpiecznym miejscu, np. w sejfie lub w skrytce bankowej.
• Wyznaczcie jakąś jedną zaufaną osobę na Waszego cyfrowego spadkobiercę. Taka osoba miałaby Wasze pełnomocnictwo, aby w razie Waszej ew. śmierci zająć się wszystkimi internetowymi sprawami.
• W pełnomocnictwie należy szczegółowo określić, co ma się stać z Waszymi kontami: jakie dane mają zostać usunięte, co ma się stać z poszczególnymi kontami w mediach społecznościowych i co ma się stać ze zdjęciami umieszczonymi w sieci.
• Powinniście też ustalić co ma się stać z Waszymi sprzętami i danymi na nich zawartymi, chodzi tu np. o komputery, smartfony, tablety itp.
• Takie pełnomocnictwo musi być podpisane ręcznie i opatrzone datą. Dotyczy ono czasu po Waszej śmierci.
• Pełnomocnictwo należy przekazać zaufanej osobie i poinformować o tym Waszych najbliższych.
• Przekażcie tej wybranej, zaufanej osobie, gdzie znajdują się dane dostępowe do Waszych kont społecznościowych; np. gdzie zdeponowaliście pendrive’a.
• Pamiętajcie o tym, żeby lista z kontami i danymi dostępowymi była zawsze aktualna. Jeśli np. zrezygnujecie z jakiegoś konta, to wykreślcie je z listy, a jeśli dojdzie Wam jakieś nowe to dopiszcie je do tej listy.
• Istnieją też wyspecjalizowane firmy, które komercyjnie zajmują się zarządzaniem spadkiem cyfrowym. Jednak ciężko ocenić bezpieczeństwo takiej współpracy. Jeśli rozważacie coś takiego, to na pewno lepiej się najpierw upewnić w kwestii zakresu usług i kosztów.
• W żadnym wypadku nie udostępniajcie takim firmom Waszych haseł. Również jeśli chodzi o sprzęty takie jak komputer, tablet czy smartfon, nie powinniście ich przekazywać firmom w celu przeszukania ich pod kątem cyfrowego spadku. Ryzyko, że osobiste dane trafią w niepowołane ręce jest zbyt duże.