Jak uzyskać pomoc w finansowaniu transportu powrotnego do Polski w przypadku korzystania ze świadczeń medycznych za granicą? Jak wygląda procedura transportu chorego do miejsca leczenia lub zamieszkania w kraju, w przypadku świadczeń udzielonych na terenie innego państwa UE lub EFTA? Poniżej znajdziecie wszystkie najważniejsze informacje w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy. Należy pamiętać, że dotyczą one tylko osób ubezpieczonych w NFZ.
Transport chorego z zagranicy
Jeśli wymaga tego sytuacja, możliwy jest transport pacjenta przebywającego w szpitalu na terytorium innego państwa członkowskiego UE/ EFTA i korzystającego ze świadczeń na podstawie przepisów o koordynacji, w celu kontynuacji leczenia na terenie Polski. Reguluje to art. 42 i ust. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. 2015 r. poz. 581, z późn. zm.).
Gdzie należy złożyć wniosek?
Zgoda na pokrycie kosztów transportu do miejsca dalszego leczenia w kraju, wydawana jest przez Dyrektora Oddziału Wojewódzkiego NFZ. Oddziałem Wojewódzkim NFZ, do którego należy złożyć wniosek, jest Oddział właściwy ze względu na miejsce zamieszkania wnioskodawcy, określony w art. 42 i ust. 3 ustawy. Wniosek można też złożyć do Prezesa NFZ, za pośrednictwem Oddziału Wojewódzkiego. Możecie go znaleźć tutaj.
Czy NFZ pokrywa koszty transportu chorego z zagranicy?
Przyjęte jest, że pacjent zostaje przewieziony najtańszym możliwym środkiem transportu sanitarnego, który oczywiście wchodzi w grę ze względu na stan zdrowia pacjenta. Transport może się odbyć tylko pod warunkiem, że pacjent lub jego przedstawiciel prawny wyrażą na to zgodę. Ponadto stan zdrowia pacjenta musi pozwalać na transport do kraju. NFZ pokrywa całkowite koszty transportu. Istotne jest, aby zgoda na pokrycie tych kosztów została wydana jeszcze przed jego wykonaniem. NFZ nie zwraca wcześniej poniesionych kosztów do miejsca dalszego leczenia w kraju (nawet jeśli takie koszty były).
Szczegółowe regulacje znajdziecie w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie wniosku o leczenie lub badania diagnostyczne poza granicami kraju oraz pokrycie kosztów transportu (Dz. U. z 2007 r. Nr 249, poz. 1867 z. późn. zm.) w szczególności §: 1, 2, 10, 13 i 14.
Jakie dokumenty są potrzebne?
Do wniosku należy dołączyć całą dokumentację sporządzoną przez szpital, w którym przebywa wnioskodawca. Wniosek, stanowi załącznik nr 2 do Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 27 grudnia 2007 r.
Ponadto potrzebne będą następujące dokumenty:
- opis aktualnego stanu zdrowia pacjenta
- rozpoznanie kliniczne
- prawdopodobny czas trwania leczenia i jego zakres
- opis środka transportu możliwego do zastosowania przy aktualnym stanie zdrowia wnioskodawcy
- wstępny kosztorys dalszego leczenia.
Takie zaświadczenia powinien wystawić lekarz ze szpitala, w którym przebywa pacjent. Jeśli dokumentacja przygotowana jest w języku obcym, do wniosku należy dołączyć jej tłumaczenie na język polski (nie musi być przysięgłe). Zaświadczenie wystawione, np. przez lekarza szpitala, który ma podjąć kontynuację leczenia pacjenta lub lekarza, który nie prowadził leczenia, a wydał zaświadczenie tylko i wyłącznie po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną dostarczoną przez rodzinę pacjenta, jest nieważne.
Kto może złożyć wniosek?
Wniosek mogą złożyć następujące osoby:
• pacjent czyli świadczeniobiorca lub
• małżonek pacjenta (świadczeniobiorcy) lub,
• krewny lub powinowaty pacjenta (świadczeniobiorcy) do drugiego stopnia w linii prostej lub
• osoba pozostająca we wspólnym pożyciu z pacjentem (świadczeniobiorcą) lub,
• przedstawiciel ustawowy pacjenta (świadczeniobiorcy) lub,
• osoba upoważniona przez pacjenta (świadczeniobiorcę) lub,
• instytucja właściwa, instytucja miejsca zamieszkania, instytucja miejsca pobytu lub instytucja łącznikowa w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA).
Kiedy można się spodziewać decyzji?
Weryfikacja wniosku i dokumentacji prowadzona jest przez Oddział Wojewódzki NFZ. Po otrzymaniu wniosku Oddział Funduszu niezwłocznie zwraca się do zagranicznej placówki medycznej, w której przebywa pacjent w celu uzyskania potwierdzenia, że jego stan zdrowia wymaga zastosowania ściśle określonych środków transportu, w szczególności transportu sanitarnego. Po otrzymaniu potwierdzenia, Oddział Funduszu wskazuje najtańszy środek transportu możliwy do zastosowania w aktualnej sytuacji zdrowotnej pacjenta i przekazuje wniosek Prezesowi NFZ w celu wydania decyzji.
W ciągu 5 dni roboczych od dnia otrzymania wniosku, wydawana jest zgoda na pokrycie kosztów transportu pacjenta lub odmowa pokrycia kosztów. Decyzja (pozytywna bądź negatywna) zostaje niezwłocznie przekazana wnioskodawcy.
Na podstawie art. 42 i ust. 9 ustawy, wydanie zgody możliwe jest, gdy przewidywane koszty leczenia za granicą przewyższają koszty transportu i leczenia w kraju.
Czy można się odwołać od decyzji?
Odwołanie od decyzji Oddziału Wojewódzkiego NFZ jest możliwe.
Regulują to następujące przepisy:
- Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
- Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie wydawania zgody na uzyskanie świadczeń opieki zdrowotnej poza granicami kraju oraz pokrycie kosztów transportu.
Kiedy przysługuje tzw. transport daleki w podstawowej opiece zdrowotnej?
Ma to miejsce w dwóch sytuacjach:
- Gdy z przyczyn losowych, które nie wynikają z wyboru świadczeniobiorcy, czyli pacjenta, korzystał on ze świadczeń opieki zdrowotnej realizowanych w warunkach szpitalnych poza granicami kraju, a jego stan zdrowia w momencie uzyskania wypisu ze szpitala jest stabilny, ale nie pozwala na samodzielny powrót do miejsca zamieszkania. Transport jest w tej sytuacji realizowany od granicy Rzeczypospolitej Polskiej do miejsca zamieszkania świadczeniobiorcy.
- Gdy z przyczyn losowych, które nie wynikają z wyboru świadczeniobiorcy, czyli pacjenta, korzystał on ze świadczeń opieki zdrowotnej realizowanych w warunkach szpitalnych poza granicami kraju, a wypis ze szpitala następuje przed zakończeniem terapii i wymaga kontynuacji leczenia w kraju, oraz gdy nie istnieją medyczne przeciwwskazania do udzielenia świadczenia transportu sanitarnego w POZ. Transport taki jest realizowany od granicy Rzeczypospolitej Polskiej do najbliższego, ze względu na miejsce zamieszkania pacjenta, świadczeniodawcy udzielającego świadczeń w odpowiednio określonym zakresie.
Z wnioskiem o zapewnienie transportu dalekiego może wystąpić pacjent lub jego rodzina. Pacjent musi oczywiście wyrazić zgodę na taką formę transportu.
Transport daleki w POZ może mieć praktyczne zastosowanie w przypadku korzystania z leczenia szpitalnego w pobliżu granicy, ze względu na to, że to świadczeniobiorca organizuje i finansuje transport do granicy Polski.
W art. 25 ust. 2 i art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, można znaleźć osoby uprawnione do ubiegania się o pokrycie kosztów transportu do miejsca leczenia lub zamieszkania w kraju oraz podmioty uprawnione do składania przedmiotowego wniosku.
Opisana powyżej procedura transportu pacjenta nie może mieć zastosowania w przypadku nagłych zachorowań.
W indywidualnych przypadkach oraz w razie dodatkowych pytań czy wątpliwości można się kontaktować z właściwym Oddziałem Wojewódzkim, zgodnie z miejscem zamieszkania osoby ubezpieczonej w NFZ.
