Deszcz meteorów – Perseidów uważany jest za kulminację roku astronomicznego. Co roku w okolicach połowy sierpnia na nocnym niebie pojawia się niesamowity spektakl niezliczonych ilości tzw. spadających gwiazd. Jak informuje Stowarzyszenie Sternfreunde (Vereinigung der Sternfreunde, w skrócie VdS) i centrum rozwoju astronomicznego Heidelberger Haus der Astronomie – nocą z 11 na 12 sierpnia i z 12 na 13 sierpnia na niebie będzie można dostrzec dziesiątki meteorów na godzinę. Do oglądania meteorów niepotrzebne są żadne lornetki czy lunety.
Cykliczny spektakl gwiezdny
Powtarzający się co roku „deszcz spadających gwiazd” osiągnie w tym roku swój szczyt 12 sierpnia. W tym terminie wschód księżyca następuje dopiero w okolicach północy, dlatego najlepsze warunki do podziwiania legendarnych Perseidów mają miejsce właśnie w późnych godzinach wieczornych – kiedy światło księżyca nie jest zbyt mocne.
Od 20 do 50 „spadających gwiazd” na godzinę
Obserwatorzy powinni skierować swój wzrok na wschód – to właśnie tam wznosi się konstelacja Perseusza, od imienia którego nazwano ten rój meteorów. W tym roku oczekuje się nawet stu meteorów na godzinę, jednak szczyt zjawiska przypada na godziny poranne, więc nie będzie on możliwy do zaobserwowania. Jednak w nocy będzie można zaobserwować od 20 do nawet 50 „spadających gwiazd” na godzinę.
Według podawanych informacji – Perseidy będą najbardziej widoczne wieczorem 11 i 12 sierpnia – przed wschodem księżyca, pod warunkiem, że nieba nie zasłonią chmury.
Konstelacja Perseusza
Sierpniowe deszcze meteorów od zawsze stanowiły ważną datę kalendarza astronomicznego. Nazwa letniego deszczu „spadających gwiazd” wywodzi się od konstelacji Perseusza, ponieważ to właśnie tam znajduje się pozorny punkt ich wyjścia. Astronomowie mówią o tak zwanym promieniowaniu roju.
W rzeczywistości jednak spadające gwiazdy pochodzą z bezpośredniego sąsiedztwa Ziemi: na swojej orbicie wokół Słońca nasza planeta co roku przecina chmurę drobnych cząstek materii kosmicznej, pozostałej po rozpadzie komet lub planetoid. Deszcz Perseidów związany jest bezpośrednio z kometą 109P/Swift-Tuttle. Za każdym razem kiedy kometa zbliża się do Słońca rozgrzewa się i powstaje za nią długi warkocz. Od połowy lipca do końca sierpnia orbita ziemi przecina warkocz pozostałości po komecie.
Niesamowita prędkość „spadających gwiazd”
Kiedy ziemska atmosfera styka się z kosmiczny śladem pyłu komety niewielkie cząstki wnikają w atmosferę naszej planety z prędkością ok. 60 kilometrów na sekundę – czyli ok. 216 000 kilometrów na godzinę. Meteor wpadając w ziemską atmosferę jonizuje się i tworzy tzw. ślad meteorowy, czyli świetlistą linię o długości nawet kilkudziesięciu kilometrów, która się za nim ciągnie.
Fani „spadających gwiazd” nie potrzebują żadnego sprzętu, aby być świadkami tego pięknego pokazu – wystarczy mata lub koc na ziemię i dobra widoczność. Najlepszym miejscem będzie polana z dala od sztucznego światła miasta. Aby uchwycić Perseidy na fotografiach najlepiej wybrać obiektyw szerokokątny, ustawić sprzęt na statywie i wybrać długi czas naświetlania.
Planety na sierpniowym niebie
Jak informuje Stowarzyszenie Sternfreunde i centrum rozwoju astronomicznego Heidelberger Haus der Astronomie sierpniowe, nocne niebo oferuje dużo więcej atrakcji – przez większość nocy dobrze widoczny jest jasny Jowisz, który z nieco słabiej widocznym Saturnem porusza się z południowego wschodu na południowy zachód.
Krótko po północy na wschodzie widoczna jest także czerwona planeta Mars. Bardzo wcześnie rano na wschodniej części nieba można zobaczyć także Wenus, a w pierwszej połowie sierpnia pojawia się tam także Merkury. Największe szanse na dostrzeżenie tych ciał niebieskich da bezchmurne i przejrzyste niebo.
Źródło: www.spiegel.de
Będzie znacznie więcej niż 50 na godzinę. Ale by je zobaczyć trzeba mieć nieco szczęścia i wiedzy gdzie skierować wzrok 🙂